Marianne van Heeswijk won de derde prijs in de open section van de internationale ontwerpwedstrijd The World of Wearable Art in New Zealand, waar 18 finalisten in zaten. De titel van haar inzending was Once upon a Time which is 'an open invitation to All to reconnect with your Soul, the Other and Nature'. In de 2 uur durende theatrale show was er werk van totaal 120 finalisten te zien op 5 ronddraaiende podia. (zie rechts de compilatie) Deze show werd totaal 19 x opgevoerd en door 60.000 mensen gezien.
Bekijk hier alle Award Winners.
De studiofoto's van Hassan en Brian zijn gemaakt door Marja Sterck
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
Marianne van Heeswijk (1961) studeerde van 1986 tot 1991 aan de kunstacademies van
Arnhem en Tilburg. Na haar eindexamen heeft zij 3 jaar als dessin-ontwerper in New York gewerkt. In 1994 startte zij haar eigen ontwerpstudio Villa van Heeswijk. Ze verzamelt afgedankte gebruiksvoorwerpen uit verschillende culturen en huiselijke sferen en verwerkt deze met behulp van diverse technieken tot ‘decadente’ illustratieve objecten. De oorspronkelijke functie van elk voorwerp vervalt en krijgt in het geassembleerde object een nieuwe rol.
De interactie tussen ogenschijnlijk autonome vormen en dessins staat in al haar werk centraal. Het werk van Marianne van Heeswijk gaat over het versmelten van verhalen dwars door generaties en culturen heen, waarmee de werkelijkheid herschapen wordt en waarin alles gelijkwaardig aanwezig is. Naast objecten maakt zij ook sieraden, schalen, collages en dessins.
Behalve het op deze site afgebeelde werk, wat maar een kleine selectie is, werkt Marianne ook
in opdracht zowel voor bedrijven als particulieren. Steeds vaker is zij (soms samen met andere kunstenaars) de drijvende kracht achter projecten waarbij het publiek, medewerkers van een bedrijf of de lokale gemeenschap participeren in de productie van een kunstwerk.
Voor meer informatie:
+31 6 453 422 23
© Villa van Heeswijk / Marianne van Heeswijk - KvK 1607499 - webdesign: DHVE
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
14/01-18/02
doorlopend
'Something Related’ Gallerie Nasty Alice, Eindhoven
Art Gallery Koetshuis, Brugge
Klik hier voor een overzicht van vorige exposities
‘Respect Mother Earth’ met nog twee werken
‘Land of Hope & Glory’
CHV NoordKade, Veghel
Galerie Posthuys, Texel
Galerie de Vis, Harlingen
Galerie Nasty Alice, Eindhoven
Stedelijk Museum, ’s-Hertogenbosch
The Arts, ’s-Hertogenbosch
Markt Twee, Zaltbommel
Vanaf nu zijn deze set magneten te koop bij;
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
‘Carry Me‘ @ Galerie Nasty Alice
Afmetingen: 33 x 35 x 30 cm
Tekst: Ab Bertholet
Foto's:Ruud van Genugten
CARRY ME
Je wordt gedragen
Door geluk dat zichtbaar
En leed dat onzichtbaar
Is, en vice versa
Niemand kent de balans
Tussen op- en neer-
Waartse krachten precies
Waar is de Nieuwe Newton
Die verklaart wat ons
Overeind houdt
En bijeen?
Als het leven al een wonder is
Dan misschien hierom
Dat wat is, is
Of het een verklaring heeft
Of niet
Het draagt
Mij
Sammy is een straatkrant die wordt verkocht door mensen die dak-of thuisloos zijn (geweest) of niet rond kunnen komen van hun minimuminkomen.
Bijna de helft van wat u betaalt gaat rechtstreeks naar de verkoper. Sammy wordt op vrijwillige basis gemaakt door professionele journalisten, redacteuren en fotografen en biedt kwalitatief hoogwaardige journalistiek. Met de opbrengst van Sammy worden de productiekosten van de krant gedekt. Uitgave van Stichting Loods
klik op bovenstaande artikel-foto voor het openen van het pdf bestand.
Dat de traditionele kunstliefhebber bij het zien van haar assemblages snel de kwalificatie ‘kitsch’ in de mond zal nemen, interesseert haar niet. Het begrip kitsch is immers net zo betrekkelijk als het begrip schoonheid. “Mensen zijn gek op mijn werk of ze hebben er niets mee.” Van Heeswijk appelleert sterk aan de fantasie van de kijker. “Het maakt me niet zo veel uit hoe de kijker mijn werk uitlegt, als het maar zijn fantasie stimuleert.
Als het er maar voor zorgt dat hij op een andere manier naar de dingen gaat kijken. Mensen nemen de dingen om zich heen te vaak als vanzelf-sprekend en gaan daardoor voorbij aan het bijzondere ervan. Ik vergelijk het graag met de natuur. Dat die bijzonder is, dat ontgaat veel mensen.”
Behalve driedimensionaal werkt Marianne van Heeswijk ook op het
platte vlak. Haar werkwijze daarbij is in feite hetzelfde. Ze voegt toe,
ze combineert, ze grijpt in. Ze naait bestaande beeldelementen op een andere ondergrond. Dierenkopjes transformeren in drukke patronen. Vissen krijgen bloemen als vleugels. Mensen worden ‘opgemaakt’ en te kijk gezet naast prachtige vlinders etc. Ook bij deze werken geldt: de kunstenaar laat zich niet beperken. Haar fantasie krijgt de vrije hand.
Je kunt Marianne van Heeswijk (1961) geen groter plezier doen dan haar attent maken op een kist afgedankte prullaria afkomstig uit het huis van bijvoorbeeld een overleden familielid. Vazen, schoteltjes, beeldjes, versierde asbakken, schelpen en allerlei andere decoratieve, oerburgerlijke objecten. Ze hoeven niet heel te zijn. Ze hoeven niet mooi te zijn. Ze hoeven niet kostbaar te zijn. Ze moeten er vooral kleurrijk en liefst wat barok uitzien. Het moeten stille getuigen zijn van een verleden. Ze moeten ooit door iemand zijn aangeschaft omdat die persoon ze graag wilde bezitten. Ze moeten een onlosmakelijk deel zijn geweest van een leven. Ze moeten een eigen verhaal hebben.
Dit soort materiaal vormt het uitgangpunt voor de driedimensionale assemblages van Marianne van Heeswijk. Ze maakt daar een intuïtieve keuze uit. Vervolgens gaat ze haar eigen verhaal vertellen. Ze combineert verschillende objectelementen. Daarbij ontregelt ze hun oorspronkelijke functie. Van vloeiende overgangen maakt ze contrasten. Mensfiguren geeft ze
de kop van een dier. Dingen die bij elkaar horen haalt ze uit elkaar. Kleuren die passen worden kleuren die vloeken. Ze manipuleert de ingrediënten. Zo ontstaan nieuwe verhalen waarin de fantasie geen einde kent. Verhalen bovendien die ieder verwachtingspatroon tarten en ruim baan geven aan de vervreemding. Het onmogelijk geachte wordt mogelijk gemaakt. Hoewel
de assemblages soms ironisch lijken, zijn ze dat niet echt. Marianne van Heeswijk neemt haar materiaal en haar manier van werken serieus. Ze is er juist op uit om de verschillende oorsprongen te democratiseren. Achter ieder object zat ooit een maker of ontwerper die een goede reden had om het te maken zoals hij het maakte. Ieder object kende ooit die koper die
een goede reden had om het te kopen. Het is zelfs mogelijk haar werk als symbool van de multiculturele maatschappij te zien. In plaats van te focussen op de verschillen, is het veel constructiever om te zoeken naar wat de diverse culturen kan verenigen.
Omdat Van Heeswijk bewust de grenzen tussen ‘high-’ en ‘low art’ opheft, sluit ze aan op een traditie die ooit door Marcel Duchamps werd
ingezet en door kunstenaars als Andy Warhol en Jeff Koons van een eigen, oorspronkelijke variant werd voorzien. Hun pisbakken, fietswielen, koninginnen, Hollywoodsterren, honden en varkens kregen erkenning binnen de context van een galerie of een museum. De kijker werd er
passief mee geconfronteerd. Van Heeswijk probeert meer. Zij geeft de kijker een actieve rol bij haar democratiseringsproces.
Rob Perrée,
Amsterdam, oktober 2009
Assemblage in Delfts blauw van Marianne van Heeswijk – 2007
De huisjes in deze assemblage van Marianne van Heeswijk doen op het eerste oog denken aan
het met jenever gevulde Delfts blauwe aardewerk, dat je in de business class van KLM kunt aanschaffen. Deze collectie hier is alleen al vanwege de omvang intrigerend en heeft een aanzuigende werking. Hier wil je het fijne van weten, er met je hoofd vlak boven hangen.
Al gauw ga je vermoeden dat de huisjes molentjes zijn met ontbrekende wieken: een indicatie
van de artistieke knipoog die het werk van deze kunstenares kenmerkt. Dat gevoel wordt versterkt door de koeien, die half ondersteboven een evenwicht hebben gevonden, binnen het raamwerk van een omgekeerde plafonnière.
Dan vraag je je opnieuw af: zie ik hier wat ik zie? Is dit een Delfts tafereel? Is de dame in het midden een Melkmeisje? Of is Dreaming in Delftware eerder een soort Rhapsody in blue?
Een eigenzinnige ode aan een geboortegrond. De in Veghel opgegroeide kunstenares kijkt hier wellicht zelf uit over de habitat van haar jeugd.
Stel je de geschakeerde gemeenschap die we hier krijgen voorgeschoteld voor als Veghel, compleet met kerkdorpen. De koeien in hun vermetele houdingen willen echt van alle kanten worden bekeken. Ze staan symbool voor tal van neringbronnen: van melk- en veevoederindustrie tot levensmiddelenproductie en –handel in het algemeen. En die Veghelse dame in het midden? Die lokt altoos de kalfjes: “Kuus, kuus, kuus.”
Marianne van Heeswijk (1961) verwerkt afgedankte materialen uit vergane huiselijke sferen tot barokke illustratieve objecten. Met een lichte kwinkslag reanimeert zij voormalige iconen van huiselijkheid en geeft ze daarbij een nieuwe, moderne ziel mee. Ze maakte Dreaming in Delftware in 2007 ter gelegenheid van de tentoonstelling ‘Meisjes van Vermeer’.
Dit werk is aangekocht door de Gemeente Veghel.
Tekst: Ab Bertholet
Foto: Ruud van Genugten
Cruciale assemblage van Marianne van Heeswijk (2011)
Alles is in beweging
Zie de mens
Die uit alle windstreken
Planten, dieren en andere schatten
Naar zijn huis heeft gesleept
Ecce homo
Alles is in beweging
Zie ook de mens
Die in alle windstreken
Ging nestelen als een koekoek
En zich God waande
Ecce homo
Alles is in beweging
Zie ten leste de mens
Die met wat hij heeft
Gewrocht en geroofd
Zichzelf een kruis heeft opgericht
Ecce homo
Alles is in beweging
Als straks het tij keert
Het weer vloed wordt
Vloeit alles terug
Terug naar waar het hoort
Ecce homo
Alles komt in beweging
Het kruis wordt vloeibaar
Alles, ook de mens, stroomt
Terug naar zijn oorsprong
Bron van alles
Alles is liefde
Ecce homo
Panta rhei
Tekst: Ab Bertholet
Geschreven op Goede Vrijdag 2016
Foto: Ruud van Genugten
“ You and All the Women of the World “ Marianne van Heeswijk
Draagster en toeschouw(st)er zijn door Alle Vrouwen van de Wereld omringd. Van jong tot oud, van arm tot rijk, van religieus tot meisje van plezier: alle vrouwen spiegelen zich in deze keten.
Het materiaal is tweedehands, iedereen weet zich met elkaar verbonden door de talloze handen
waar het doorheen is gegaan.
De ketting is verstelbaar, wat de ‘toppositie’ willekeurig maakt.
Het slapende kind in de nek heeft het ‘leven zonder zorgen’ dat iedereen toekomt.
Tekst: Ab Bertholet
Foto: Ruud van Genugten
klik op nevenstaande artikel-foto voor het openen van het pdf bestand.
Textielwandwerk van Marianne van Heeswijk in Galerie De Vis, Harlingen
Marianne van Heeswijk (1961) verwerkt afgedankte materialen uit vergane huiselijke sferen tot barokke illustratieve objecten. Dat doet ze vaak met keramisch basismateriaal, waarvan een ruime selectie sinds enige tijd door Galerie De Vis wordt getoond. Daarnaast maakt ze vanuit dezelfde visie wandwerk van textiel. Met acht nieuwe werken leren wij de veelzijdige kunstenares nu ook van een andere kant kennen.
Of de basis van keramiek of textiel is, het werk gaat telkens over het versmelten van verhalen dwars door generaties en culturen heen. Grenzen vervagen, een nieuwe werkelijkheid wordt geschapen en in de assemblage ontstaat een nieuw geheel, een nieuwe wereld. Is het een cultuurhistorische lachspiegel die we voorgehouden krijgen of knipoogt daar iemand heel subtiel? Free as a Bird. Tongue in cheek.
Als deze vissen al niet zo vrij zijn als een vogel en alle kanten op mogen fladderen (Free as a Bird), dan staan ze statig rechtop. Of zwemmen ze eerder recht omhoog, als een kruising tussen bonte kameleons en zalmen, tegen alle stromen in, terug naar een verre bron? Of naar de plaats waar ze zich kunnen vermenigvuldigen.
Maar zijn het wel vissen, die luisteren naar namen als Saints I en Saints II (tweeluik)? Zouden het misschien eerder hindoechristelijke reïncarnaties van heilige (dieren) zijn – compleet met aureool? En die Angels I tot en met V ? Op het tweede oog lijken het inderdaad vogels. Maar zouden ze echt zo vrij zijn, met hun vleugels van bloemen, die ook nog eens geaccentueerde details blijken te zijn uit het dessin op de achtergrond? Wie zal het zeggen. Free as a Bird at the Fish Gallery.
Tekst: Ab Bertholet
Foto: Ruud van Genugten
Narratieve kandelaar van Marianne van Heeswijk
Een parade op de Parade. Een parade over de Parade. De Parade over zichzelf. Hoeveel Bossche deernen hebben hier een oetel gekust, in de hoop dat het een betoverde prins zou blijken te zijn? Wat hebben de paus
en L. Vis met elkaar gemeen? Hare Majesteit gezusterlijk bijeen met de Heilige Maagd?
Driehonderdvijftig mensen die hier ooit hebben geparadeerd vertelden hun verhaal, over wat ze op de Parade hebben gezien, beleefd en mee-gemaakt. Forensisch kunstenaar Marianne van Heeswijk heeft de verhalen allemaal nagetrokken. Op haar manier: door op zoek te gaan naar de typerende objecten uit de verhalen.
De uitkomst is indrukwekkend: alle objecten zijn teruggevonden, waarmee eens te meer de authenticiteit
van de Paradeverhalen is aangetoond…
Marianne van Heeswijk (1961) verwerkt afgedankte materialen uit vergane huiselijke sferen tot barokke illustratieve objecten. Met een lichte kwinkslag reanimeert zij voormalige iconen van huiselijkheid en geeft
ze daarbij een nieuwe, moderne ziel mee. Zie ook: www.onzeparadeverhalen.nl
Tekst: Ab Bertholet
Foto: Ruud van Genugten
Marianne van Heeswijk exposeert keramische herscheppingen
bij Jan de Raad Antiques & Interior
Marianne van Heeswijk (1961) verwerkt gebruikte, afgedankte en soms ook flink beschadigde materialen tot barokke illustratieve objecten. Met een lichte kwinkslag reanimeert zij voormalige iconen van huiselijkheid en geeft ze daarbij een nieuwe, moderne ziel mee. Of het nu om grafische reproducties, stoffen dessins, prentenboeken of keramisch basismateriaal gaat, je moet goed kijken om de oorspronkelijke vorm van de samenstellende delen te herkennen. En hoewel scherven en beschadigingen vaak aan de basis van haar objecten staan, zie je dat nooit aan het werk af. De assemblages zijn verfijnd en robuust tegelijk, breekbaarheid is bepaald niet waar ze aan doen denken. Dat is anders bij het nieuwe project Past Forward. Met basismateriaal van onder anderen Jan de Raad Antiques & Interior ‘restaureerde’ Marianne van Heeswijk antieke brokstukken van borden tot moderne interieurstukken. Natuurlijk krijgen de werken Van Heeswijks kenmerkende ‘twist’ mee, die zacht ironische knipoog. Maar in het hart van het werk is nu ook nog steeds het oorspronkelijke, beschadigde bord te herkennen, wat de objecten iets kwetsbaars geeft.
Een vrije kür op een herdenkingsbord
Het monogram is een kapitale W, getekend als de zwierige baan die een stuiterbal beschrijft: geometrisch strak en speels tegelijk. Het staat op het gedenkbord dat de kinderen van Amsterdam ontvingen bij de inhuldiging van Koningin Wilhelmina in 1898. Bij Marianne van Heeswijk vormen de vijf brokstukken van het herdenkingsbord een piste, omringd door een groep leeuwen. Natuurlijk, de Nederlandse leeuw die zal handhaven. De assemblage is geometrisch strak geordend. Maar tegelijk ook speels, want de leeuwen zijn eigenlijk deurkloppers in glimmend goudbrons. En Napoleon, wegbereider van onze monarchie, weet dat zijn rol op het wereldtoneel is uitgespeeld en beperkt zich tot een bevallige kür op muziek van … Wibi Soerjadi?
Tekst: Ab Bertholet ©2008
Foto´s: Ruud van Genugten
Wie nog niet eerder kennis heeft gemaakt met het werk van Marianne van Heeswijk verbaast zich misschien over deze merkwaardige collage. Wordt hier de draak gestoken met de zwaargewichten van de klassieke muziektraditie? Met de componisten en vertolkers van de Muziek met een grote M? Wie de kunstenares al wat langer kent of wie gewoon wat beter kijkt, ziet er misschien eerder een aubade in. Een eerbetoon aan weer zo’n icoon van huiselijkheid: de langspeelplaat.
In de loop van de twintigste eeuw vond muziek via uiteenlopende dragers en kanalen zijn weg naar steeds meer huiskamers, waar zij een belangrijk sfeerbepalend element werd. Hele gezinnen zaten aan radio of pick-up gekluisterd. En zo werden componisten als Beethoven, Bach en Verdi populair, in beide betekenissen: verstaanbaar voor en geliefd door het volk. Vertolksters als Gré Brouwenstijn, Elly Ameling en Anneliese Rothenberger genoten brede waardering.
De laatste vijftig jaar hebben geïmproviseerde muziek en digitale sampling de grenzen tussen componeren, interpreteren en uitvoeren langzamerhand laten vervagen. En dat is precies waar beeldend kunstenares Marianne van Heeswijk de draad oppakt. De zo tijdgebonden vormgegeven elpeehoezen voorziet zij van motieven uit het interieurontwerp, die doen denken aan behang en meubelstoffen. Dierfiguren uit prentenboeken zijn subtiel over foto’s van uitvoerende kunstenaars ‘gesampeld’, waardoor je als toeschouwer goed moet kijken wat origineel en wat toegevoegd is.
Wie zoekt vindt achter de knipoog in het werk wellicht zelf allerlei verbanden. Net als in het andere werk van deze kunstenares, die de toeschouwer steeds de ruimte geeft voor persoonlijke interpretatie. Zoals ook klassieke muziek je de ruimte biedt voor een eigen beleving.
Marianne van Heeswijk (1961) verwerkt afgedankte materialen uit vergane huiselijke sferen tot barokke illustratieve objecten. Met een lichte kwinkslag reanimeert zij voormalige iconen van huiselijkheid en geeft ze daarbij een nieuwe, moderne ziel mee.
Tekst: Ab Bertholet
Barokke kandelaar van Marianne van Heeswijk in de Doopsgezinde Kerk van Middelstum
Het gaat omhoog, zoveel is duidelijk, en naar het licht, dat als vanouds van boven komt. Towards The Light laat in de kenmerkende barokke stijl van Marianne van Heeswijk mensen zien die met een duidelijk doel onderweg zijn.
Terug naar het begin betekent voor Marianne van Heeswijk terug naar een mensheid die als groep één geheel vormt, met alle onderscheiden die het individu kenmerken. Allemaal onderweg naar het licht, dat vertekend door de glaskristallen langs de rand nog formidabeler lijkt. Niemand kan aan deze missie twijfelen:
Towards The Light!
Tekst: Ab Bertholet
Foto: Ruud van Genugten
Toegangsgebouw Remonstrantse Kerk Groningen
Expositie Marianne van Heeswijk – september/oktober 2009
Keramische collagefiguur van Marianne van Heeswijk
Op een plaats die letterlijk en figuurlijk toegang geeft tot het remonstrantse geloof exposeert Marianne van Heeswijk een beeld dat tegelijkertijd statue en statement is. Maakten de remonstranten zich bijna vier eeuwen geleden los door voor persoonlijke geloofsbeleving op te komen, wars van interpretatiedwang, hier onttrekt een kunstenares zich op de haar kenmerkende wijze aan traditionele regels van zin- en vormgeving. Helemaal van deze tijd zijn de gebruikte symbolen en de humor die als een vleug wierook om het werk hangt. Is het succes van Obama overgeslagen naar Rome en zien we hier de eerste zwarte paus? Dat zou een geweldig teken van emancipatie zijn. Maar kan deze geestelijk leider wel een man van de wereld worden genoemd? Hij krijgt rode oortjes van alles wat hij om zich heen hoort en hij is zo schrikbarend bijziend dat zijn blik met zware middelen moet worden bijgestuurd. Of houdt hij zich bewust doof en blind voor wat er echt in de wereld gebeurt?
De voetballertjes op zijn borst en het opstaande olifantenslurfje roepen misschien wel vragen op over de celibataire zuiverheid van deze voorganger. En wat laat hij met een gouden bezem schoonvegen in zijn huis? Hoe moeten we de combinatie van extravagantie en burgerlijkheid duiden?
Zo kan dit nieuwe werk van Marianne van Heeswijk heel goed als een remonstrantie worden beschouwd: een ‘beeldgeworden’ verweerschrift met een knipoog, dat pleit voor vrijheid van interpretatie en eigen fantasie. De titel luidt dan ook niet Zonder Titel, maar Z.T., waar de toeschouwer net zo goed Zonder Theorie, Zwarte Theo, Zalige Titus of Zonnige Tutu voor mag lezen.
Marianne van Heeswijk (1961) verwerkt afgedankte materialen uit vergane huiselijke sferen tot barokke illustratieve objecten. Met een lichte kwinkslag reanimeert zij voormalige iconen van huiselijkheid en geeft ze daarbij een nieuwe, moderne ziel mee.
Tekst: Ab Bertholet
Foto´s: Ruud van Genugten
solo, duo, groep, project
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
