Marianne van Heeswijk won in 2023 de derde prijs in de open section van de internationale ontwerpwedstrijd The World of Wearable Art in New Zealand, waar 18 finalisten in zaten. De titel van haar inzending was Once upon a Time which is 'an open invitation to All to reconnect with your Soul, the Other and Nature'. In de 2 uur durende theatrale show was er werk van totaal 120 finalisten te zien op 5 ronddraaiende podia. (zie rechts de compilatie) Deze show werd totaal 19 x opgevoerd en door 60.000 mensen gezien.
Bekijk hier alle Award Winners.
De studiofoto's van Hassan en Brian zijn gemaakt door Marja Sterck
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
Marianne van Heeswijk (1961) studeerde van 1986 tot 1991 aan de kunstacademies van
Arnhem en Tilburg. Na haar eindexamen heeft zij 3 jaar als dessin-ontwerper in New York gewerkt. In 1994 startte zij haar eigen ontwerpstudio Villa van Heeswijk. Ze verzamelt afgedankte gebruiksvoorwerpen uit verschillende culturen en huiselijke sferen en verwerkt deze met behulp van diverse technieken tot ‘decadente’ illustratieve objecten. De oorspronkelijke functie van elk voorwerp vervalt en krijgt in het geassembleerde object een nieuwe rol.
De interactie tussen ogenschijnlijk autonome vormen en dessins staat in al haar werk centraal. Het werk van Marianne van Heeswijk gaat over het versmelten van verhalen dwars door generaties en culturen heen, waarmee de werkelijkheid herschapen wordt en waarin alles gelijkwaardig aanwezig is. Naast objecten maakt zij ook sieraden, schalen, collages en dessins.
Behalve het op deze site afgebeelde werk, wat maar een kleine selectie is, werkt Marianne ook
in opdracht zowel voor bedrijven als particulieren. Steeds vaker is zij (soms samen met andere kunstenaars) de drijvende kracht achter projecten waarbij het publiek, medewerkers van een bedrijf of de lokale gemeenschap participeren in de productie van een kunstwerk.
Voor meer informatie:
+31 6 453 422 23
© Villa van Heeswijk / Marianne van Heeswijk - KvK 1607499 - webdesign: DHVE
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
t/m 15 dec.
t/m 27 okt.
doorlopend
HAL Cultuurfabriek, Noordkade, Veghel
Museumshop, Museum Jan Cunen, Oss
Art Gallery Koetshuis, Brugge
Klik hier voor een overzicht van vorige exposities
‘Song for Mother Earth’
Het Wereldhuis, Boxtel
‘Respect Mother Earth’ met nog twee werken
‘Land of Hope & Glory’
CHV NoordKade, Veghel
Galerie Posthuys, Texel
Galerie de Vis, Harlingen
Galerie Nasty Alice, Eindhoven
Stedelijk Museum, ’s-Hertogenbosch
The Arts, ’s-Hertogenbosch
Markt Twee, Zaltbommel
Vanaf nu zijn deze set magneten te koop bij;
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
Sammy is een straatkrant die wordt verkocht door mensen die dak-of thuisloos zijn (geweest) of niet rond kunnen komen van hun minimuminkomen.
Bijna de helft van wat u betaalt gaat rechtstreeks naar de verkoper. Sammy wordt op vrijwillige basis gemaakt door professionele journalisten, redacteuren en fotografen en biedt kwalitatief hoogwaardige journalistiek. Met de opbrengst van Sammy worden de productiekosten van de krant gedekt. Uitgave van Stichting Loods.
oktober 2020
klik op bovenstaande artikel-foto voor het openen van het pdf bestand.
Dat de traditionele kunstliefhebber bij het zien van haar assemblages snel de kwalificatie ‘kitsch’ in de mond zal nemen, interesseert haar niet. Het begrip kitsch is immers net zo betrekkelijk als het begrip schoonheid. “Mensen zijn gek op mijn werk of ze hebben er niets mee.” Van Heeswijk appelleert sterk aan de fantasie van de kijker. “Het maakt me niet zo veel uit hoe de kijker mijn werk uitlegt, als het maar zijn fantasie stimuleert.
Als het er maar voor zorgt dat hij op een andere manier naar de dingen gaat kijken. Mensen nemen de dingen om zich heen te vaak als vanzelf-sprekend en gaan daardoor voorbij aan het bijzondere ervan. Ik vergelijk het graag met de natuur. Dat die bijzonder is, dat ontgaat veel mensen.”
Behalve driedimensionaal werkt Marianne van Heeswijk ook op het
platte vlak. Haar werkwijze daarbij is in feite hetzelfde. Ze voegt toe,
ze combineert, ze grijpt in. Ze naait bestaande beeldelementen op een andere ondergrond. Dierenkopjes transformeren in drukke patronen. Vissen krijgen bloemen als vleugels. Mensen worden ‘opgemaakt’ en te kijk gezet naast prachtige vlinders etc. Ook bij deze werken geldt: de kunstenaar laat zich niet beperken. Haar fantasie krijgt de vrije hand.
Je kunt Marianne van Heeswijk (1961) geen groter plezier doen dan haar attent maken op een kist afgedankte prullaria afkomstig uit het huis van bijvoorbeeld een overleden familielid. Vazen, schoteltjes, beeldjes, versierde asbakken, schelpen en allerlei andere decoratieve, oerburgerlijke objecten. Ze hoeven niet heel te zijn. Ze hoeven niet mooi te zijn. Ze hoeven niet kostbaar te zijn. Ze moeten er vooral kleurrijk en liefst wat barok uitzien. Het moeten stille getuigen zijn van een verleden. Ze moeten ooit door iemand zijn aangeschaft omdat die persoon ze graag wilde bezitten. Ze moeten een onlosmakelijk deel zijn geweest van een leven. Ze moeten een eigen verhaal hebben.
Dit soort materiaal vormt het uitgangpunt voor de driedimensionale assemblages van Marianne van Heeswijk. Ze maakt daar een intuïtieve keuze uit. Vervolgens gaat ze haar eigen verhaal vertellen. Ze combineert verschillende objectelementen. Daarbij ontregelt ze hun oorspronkelijke functie. Van vloeiende overgangen maakt ze contrasten. Mensfiguren geeft ze
de kop van een dier. Dingen die bij elkaar horen haalt ze uit elkaar. Kleuren die passen worden kleuren die vloeken. Ze manipuleert de ingrediënten. Zo ontstaan nieuwe verhalen waarin de fantasie geen einde kent. Verhalen bovendien die ieder verwachtingspatroon tarten en ruim baan geven aan de vervreemding. Het onmogelijk geachte wordt mogelijk gemaakt. Hoewel
de assemblages soms ironisch lijken, zijn ze dat niet echt. Marianne van Heeswijk neemt haar materiaal en haar manier van werken serieus. Ze is er juist op uit om de verschillende oorsprongen te democratiseren. Achter ieder object zat ooit een maker of ontwerper die een goede reden had om het te maken zoals hij het maakte. Ieder object kende ooit die koper die
een goede reden had om het te kopen. Het is zelfs mogelijk haar werk als symbool van de multiculturele maatschappij te zien. In plaats van te focussen op de verschillen, is het veel constructiever om te zoeken naar wat de diverse culturen kan verenigen.
Omdat Van Heeswijk bewust de grenzen tussen ‘high-’ en ‘low art’ opheft, sluit ze aan op een traditie die ooit door Marcel Duchamps werd
ingezet en door kunstenaars als Andy Warhol en Jeff Koons van een eigen, oorspronkelijke variant werd voorzien. Hun pisbakken, fietswielen, koninginnen, Hollywoodsterren, honden en varkens kregen erkenning binnen de context van een galerie of een museum. De kijker werd er
passief mee geconfronteerd. Van Heeswijk probeert meer. Zij geeft de kijker een actieve rol bij haar democratiseringsproces.
Rob Perrée,
Amsterdam, oktober 2009
klik op nevenstaande artikel-foto voor het openen van het pdf bestand.
augustus 2008
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
solo, duo, groep, project, opdracht
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliquam tincidunt lorem enim, eget fringilla turpis congue vitae. Phasellus aliquam nisi ut lorem vestibulum eleifend. Nulla ut arcu non nisi congue venenatis vitae ut ante. Nam iaculis sem nec ultrices dapibus. Phasellus eu ultrices turpis. Vivamus non mollis lacus, non ullamcorper nisl. Pellentesque habitant morbi tristique senectus et netus et malesuada fames ac turpis egestas. Phasellus sit amet scelerisque ipsum. Morbi nulla dolor, adipiscing non convallis rhoncus, ornare sed risus.
Sed adipiscing eget nibh at convallis. Curabitur eu gravida mauris, sit amet dictum metus. Sed a elementum arcu. Proin consectetur eros vitae odio sagittis, vitae dignissim justo sollicitudin. Phasellus non varius lacus, aliquet feugiat mauris. Phasellus fringilla commodo sem vel pellentesque. Ut porttitor tincidunt risus a pharetra. Cras nec vestibulum massa. Mauris sagittis leo a libero convallis accumsan. Aenean ut mollis
